Алтын бөртекләр | Золотые зернышки татарская народная сказка.
Борын-борын заманда бер Ир белән бер Хатын яшәгәннәр. Аларның биш уллары булган.
Бердәнбер көнне боларның әтиләре Туган илне яклап яуга киткән. Ул кире әйләнеп кайтмаган,
сугыш кырында үлеп калган.
Ялгыз Ана биш малайны үзе генә тәрбияләп үстергән.
— Улларым,— дигән Ана, Егетләрне үз янына чакырып алган да.
—Мин сезне үстердем, хәзер үз көнегезне үзегез күрегез,— дигән.
— Без,—дигәннәр Егетләр,—үз көнебезне үзебез күрер идек, акчабыз юк бит. Син, Әни, безгә берәр генә бөртек булса да алтын бир.
— Алтын бирәм,— дигән Ана.— Бер бөртек түгел, мең бөртек. Тик ул алтыннарны әтиегез җыеп куйган иде. Аны үзегез эзләп табыгыз!
— Табабыз, табабыз! — дигәннәр Егетләр.
— Ә-әнә,— дигән Ана,— Ташлытау белән Карлытауны күрәсезме? Шул ике тау арасындагы киң басуны күрәсезме? Шул басуга әтиегез алтын бөртекләре күмгән иде. Эзләп табыгыз шуны. Басуның җирен казыгыз. Җиң сызганып, тир сыпырып эшләгез.
Биш Егет биш сабан белән күз күреме кадәр җирне сөреп чыкканнар. Аннары кәсләрне ваклап, тырма белән тырмалаганнар. Ә алтын бөртекләрен тапмаганнар. Шуннан Егетләр, бик күңелсезләнеп, Әниләре янына кайтканнар.
— Бер генә бөртек тә алтын тапмадык, әни! — дигәннәр.
— Борчылмагыз, улларым! — дигән Ана.— Табарсыз алтыннарны! — Әнә бурадагы бодайны илтеп чәчегез шул җиргә, көз көне бодайны ургач, камылын йолкырсыз, бодай тамырына алтын бөртекләре эләгеп чыгар.
Егетләр Әниләре әйткәнчә эшләгәннәр. Бодай мул уңган, аны урганнар, сукканнар.
— Китерегез миңа үзегез иккән игенне! — дигән Ана. Егетләр Әниләре алдына капчык-капчык игенне китереп өйгәннәр. Ана кызгылт-сары бөртекләрне учына алып караган да улларына әйткән:
—Әтиегезнең җиргә күмгән алтын бөртекләре менә шулар инде, улларым.
Сез менә аларны эзләп таптыгыз. Инде хәзер үзегез көн итә алырсыз! — дигән.
Егетләр бер-берсенә караганнар да бәхетле елмайганнар.
*
В давние-давние времена жили-были муж с женою и было у них 5 сыновей.
Однажды отец ушел на войну и не вернулся, остался лежать на поле битвы.
Матери пришлось самой растить пятерых сыновей.
Позвала всех сыновей к себе и говорит:
— Дети мои, я вас вырастила, а сейчас живите самостоятельно.
— Мы бы жили самостоятельно, да ведь денег у нас нет. Дай нам хотя бы одну золотую песчинку.
— Я вам дам золото и не одну песчинку, а сотню. Только эти песчинки ваш отец собрал и спрятал.
Вам самим нужно их найти.
— Да да найдем.
— Вон там видите горы, а за этими горами широкое поле. Вот на этом поле ваш отец и спрятал песчинки.
Не ленитесь, перекопайте землю и найдете.
Пятеро сыновей пропахали землю, граблями разрыхлили почву. но не нашли ни одной золотой песчинки,
и ни с чем ,вернулись к матери.
— Мама не нашли мы ни одной золотой песчинки.
— Не расстраивайтесь дети мои, найдете вы это золото. Возьмите зерна пшеницы и посейте на эту землю.
Осенью когда взойдет урожай, цепляясь за корни на верх поднимутся и золотые песчинки.
И вот когда взошла пшеница сказала сыновьям мама.
— Принесите ко мне вами выращенный урожай. Это и есть те золотые песчинки которые спрятал отец в поле.
Вы их нашли и теперь вы можете жить самостоятельно.
Юноши посмотрели друг на друга и очень обрадовались.
Они жили долго и счастливо!
Загрузка...
