Бикбатыр белән Биккуркак

«Бикбатыр белән Биккуркак» татар әкияте | «Бояка и небояка» татарская сказка.
Балалар өчен татар әкиятләре.Татарские сказки для детей и малышей.Абдулла Алиш.

Бер баланың ап-ак куяны белән бик матур песие булган. Алар үзара бик тату яшәгәннәр.

Куян, кетер-кетер итеп, агач кайрысы кимергән, ә песи, чепер-чепер итеп, сөт эчкән.

Песи бернәрсәдән дә курыкмый икән, аңа теге бала «Бикбатыр» дип исем кушкан. Куян, дер-дер килеп, бар әйбердән дә шүрли, аны ул «Биккуркак» дип атаган.

Биккуркак беркөнне стенада коточкыч әйбер күргән: колаклары бик озын, мыеклары селкенеп тора, ә үзе бик килбәтсез икән.
Куркуыннан Куян нишләргә дә белмәгән, баскан урыныннан кузгала да алмаган.

Ярый әле Бикбатыр килеп җиткән һәм Биккуркакка бераз көч кергән:
«Әй юләр, юләр, — дигән Бикбатыр, — үз шәүләңнән үзең куркып торасың ич», — дигән.

Биккуркактан көлгән. «Ярый әле син килдең, Бикбатыр, куркуымнан үлгән булыр идем», — дигән Куян.

Икенче бервакытны Куян тагын куркуга төшкән, йөрәге аның дөп-дөп типкән, нәрсәдер бик нык итеп кыштырдый икән.

«Хәзер идән астыннан чыга да, кыштырдаучы нәрсә мине кабып йота», — дип уйлый икән Куян.

Песи дә колакларын торгызган, ул да курка, ахры, дип уйлаган Куян. Шулчак нидер шап итеп дөбердәп киткән.

Куян һушсыз була язган. Ә Песи, авызына нәрсәдер кабып, Куян янына килгән.

Килгән дә: «Менә сине куркытучы нәрсә шушы инде», — дигән, бер кечкенә генә кара әйберне Куянга күрсәткән.

«Шушы кечкенә генә фетнә шулкадәр тавыш чыгара аламы?» — дип, Куян гаҗәпләнеп караган.

Өченче бер тапкыр ачык ишектән бер эт килеп кергән һәм каты итеп өрергә керешкән.

Куян карават астына кереп качкан. Ә Бикбатыр идән уртасына чыгып баскан, зур күренергә тырышып, сыртын кабарткан, эт һөҗүм итсә, аның битләрен тырнарга җыенган.
Билгеле, эт аңар кагылмаган, ишектән әкрен генә чыгып сызган.

Ә Бикбатыр үзенең батырлыгы аркасында бу бәладән дә бик оста котылган.

***

«Бояка и небояка» татарская сказка | «Бикбатыр белән Биккуркак» татар әкияте (на русском языке).
Татарские сказки для детей и малышей.Абдулла Алиш.

Жили у мальчика беленький кролик и пушистый серый котёнок. Жили они дружно.
Кролик грыз мор­ковку, а котёнок лакал молоко.

Котёнок был храбрый, ничего не боялся. Мальчик назвал его — Небояка.

Кролик был трусливый и всего-всего боялся, поэтому мальчик назвал его- Бояка.

Как-то вечером, когда в комнате зажгли свет, Боя­ка увидел на стене что-то страшное, безобразное, уши длинные, усы шевелятся. Кролик так перепугался, что замер на месте. Прибежал котёнок. Тут Бояка набрался храбрости:

— Хорошо, что ты пришёл, Небояка, я чуть не умер от страха,- сказал кролик.

А котёнок посмотрел на стену и говорит:

— Эх, ты, Бояка, Бояка! Своей тени испугался.

Долго потом храбрый котёнок смеялся над кроли­ком Боякой.

В другой раз кролик услышал шорох. И опять пере­пугался. Сердечко у него так и заколотилось — вот-вот выпрыгнет.

Дрожит Бояка от страха и думает: «Сей­час вылезет из-под пола что-то страшное и проглотит меня».

Котёнок тоже уши насторожил. «Ага,- поду­мал кролик,- и Небояка, кажется, испугался».

Вдруг котёнок как прыгнет! Кролик чуть не упал с перепугу. Смотрит: а котёнок что-то держит в зубах.

Небояка подошёл к кролику, положил возле него что-то маленькое, серенькое и говорит:

— Вот чего ты испугался, Бояка.

— Какой крошечный зверёк, а сколько шуму наделал,- вскрикнул кролик, с удивлением разглядывая маленького мышонка.

В третий раз в дом забежала собака и громко залаяла. Бояка забился под кровать, а котёнок храбро прыгнул вперёд, ощетинился, изогнулся дугой.
Если бы собака подошла ближе, он бы вцепился ей в нос. Собака, конечно, испугалась котёнка; она не тронула его и вышла из комнаты.

Вот какой храбрый Небояка.